Вечарэла. Пятровіч бязмэтна ішоў па гораду, не заўважаючы прахожых. Няголены, у даўно не мытай кашулі. Адчуўшы рэзкі боль у грудзях, спыніўся каля латка, дзе худая, як запалка, маладзіца прадавала марожанае. Перахапіла дыханне, і ён бездапаможна працягнуў левую руку ў яе бок.
– Ідзі, ідзі! Многа вас тут, п’янчуг, ходзіць. Бач ты, на пляшку не хапае.., – са злосцю накінулася на яго маладзіца.
Пятровіч не ўмеў прасіць. З дзяцінства прывучаны быў ён “укалваць”. Не прасіў у дзіцячым доме пасля смерці бацькоў, не прасіў у ПТВ, калі хлопцы ад бацькоў прывозілі дамашнія прысмакі. Яго вялікія мазолістыя рукі ніколі не працягваліся за дабрачыннымі падачкамі. Яны ўмелі ўсё: вярнуць да жыцця бытавую тэхніку, збудаваць дом, нават вышываць крыжыкам.
Год прайшоў, як пахаваў Пятровіч жонку. Дзецьмі іх Бог абдзяліў, але ж са сваёй Ганначкай Пятровіч быў шчаслівы і кахаў яе без памяці. Пяшчотная, ціхая, чыстая, яна таксама абажала мужа. Песціла яго як дзіця. Спякотным чэрвеньскім днём у перапоўненым аўтобусе Ганначка страціла прытомнасць. Ен вынес яе на руках на паветра. “Хуткай дапамогі” не дачакалася некалькі мінут Ганначка.
Асірацеўшы, Васіль Пятровіч хадзіў па кватэры, якая стала нямілай, як зачумлены, успамінаў блакітныя вочы і, знясілеўшы, садзіўся на крэсла ў зале. Зрэдку ўключаў тэлевізар, браў газету. Там пісалася аб жыцці, а ён – памёр, Ганначка забрала яго жыццё з сабой.
Аднойчы ў вочы кінуліся некалькі радкоў у газеце: “Добрапрыстойная адзінокая жанчына, якая мае патрэбу ў жыллі, паклапоціцца аб адзінокім старым або старой… Аляўціна”.
Быццам апёкшыся, Пятровіч адклаў убок газету. Што прымусіла яго так зрабіць? Адказ на гэтае пытанне ён не знойдзе да канца сваіх дзён. Відаць, лёс штурхаў. Некалькі вечароў глядзеў на гэтыя радкі. Добрапрыстойная… Адзінокая… Такая ж як і ён. І аднойчы дастаў канверт, аркуш паперы. Быццам чужой рукой вывеў некалькі слоў, указаў адрас сваёй кватэры.
Ужо зарадзілі нудныя восеньскія дажджы. І аднойчы вечарам раздаўся ў ягонай кватэры званок. Пятровіч адчыніў дзверы і аслупянеў: на парозе стаяла… Ганначка – румяная, свежая, ззяючы спелай жаноцкай прыгажосцю. Ен глядзеў на яе, як на прывід. А тая чамусьці гучна рассмяялася і нарэшце сказала: “Я – Аляўціна. Вы мне пісалі. Толькі вы зусім не стары. Мужчына хоць куды”. І, не пытаючыся дазволу, прайшла ў калідор, зняла прамокшы плашч, паправіла вузел тугіх валасоў і звычна, быццам тут заўсёды жыла, дамавіта выцягнула на кухні з пакета хлеб, каўбасу, пляшку гарэлкі.
– Вып’ем за знаёмства і пагрэемся, – сказала.
Як зачараваны, ён прысеў да стала, прыняў поўную чарку гарэлкі, потым яшчэ адну. Стала цёпла і лёгка.
Потым яны сядзелі побач, спявалі аб адзінокай рабіне, якая схілілася да самага тыну. Пятровіч, які рэдка браў у рот спіртное, не ведаў, акрамя сваёй Ганначкі, другіх жанчын, быццам звар’яцеў. Нездарма гавораць, што ў кожным мужчыне да часу дрэмле звер.
У п’янках і весялосці ляцелі дні. Быццам насланнё якое. І хутка да ног сваёй збавіцельніцы Пятровіч паклаў дакументы, якія пацвярджалі правы Аляўціны на кватэру як адзінай уладальніцы.
Назаўтра Аляўціна знікла. Ен з ног збіўся, шукаючы яе. Праз тры дні з’явілася, п’яная. І з ёю здаравенны мужчына. Не паспеў і слова вымавіць Пятровіч, як упаў пад ударам моцнага кулака здаравяка. Апошняе, што пачуў, словы Аляўціны:
– Ты яго па галаве бі, бо здаровы яшчэ…
Ачнуўся на звалцы.
– Каму ж ты святло так засланіў, што выкінулі цябе як смецце? – дапытваўся сябра Аляўціны, дыхаючы перагарам у твар. Маўчаў Пятровіч, толькі слёзы капалі з вачэй.
…Быццам п’яны дайшоў да горада. Толькі калі пачуў голас прадаўшчыцы марожанага, вярнуўся да рэальнасці. І аднекуль здалёк пачуў пяшчотны голас Ганначкі: “Хадзі да мяне, Васілёк!” Зляцеўшы анёл падхапіў крыламі душу Пятровіча і панёс да першай зоркі ў небе, якая паглядала з дакорам з-за воблака на людзей, якія праходзілі міма каля нежывога цела Васіля Пятровіча.
Рыгор Сідарок.
